یک غزل – یک مثنوی

غریبِ آشِنا
(مجموعه بم نامه )

تا مشت زمین دوباره واشد //  تب کرد و شکست و تا به تا شد //
بشکست سکوت در دل شب // بس نعره کشید و بی صدا شد //
در شام سیه هر آن به سر داشت // تا صبح سپید بر ملا شد //
آشوب فکند در دل شهر // دردی زدلش مگر دوا شد //
هر سنگ به روی سنگ لغزید // یک خویش ز خویش خود جدا شد //
بی غسل و کفن به زور آوار // صد نعش به یک مزار جا شد //
تا در دل خویش دفن گردید // آن شهر غریب آشِنا شد //
هر کس که دلی به سینه ای داشت // پشتش ز وفور غم دو تا شد //
دل ها همه بیقرار و تبدار // لبهای همه پر از دعا شد //
سرسبزترین زمین هستی // در زردترین زمان فنا شد //
مظلوم تر از همیشه ها بود // وقتی که دلش ز تن رها شد //
مریم محبوب – بم : دیماه 1382
 
" دو زخم بم "
( مجموعه بم نامه )
 
یاران ز دوام درد گفتیم // از رویش فصل سرد گفتیم //
دل ها ز بیان درد وا شد //  دردی مگر از دلی دوا شد //
از درد دگر سخن نگویید // دیگر به جز از دوا نجویید //
اندیشه اگر چه پاک و عالیست // اندیشه بی عمل خیالیست //
بر چهره وعده ها خش افتاد // بر دامن نخل آتش اُفتاد //
سرمای گزنده جان ز تن برد // انواع خورنده جان و تن خورد *//
بیماری و آفت و بلا سخت // رنجوری طفل مبتلا سخت //
هم ناله جغد شوم شبگیر // همه ضجه کودکان بی شیر //
در آتش هیمه ، خیمه ها سوخت** // بیگانه نبود آشِنا سوخت //
صد بلکه هزار نعش دلدار // بی نام و نشان بدون آثار//
مدفون شده اند بی دعایی // بی سنگ مزار و جای پایی*** //
بی غسل و کفن به زیر آوار // گشتند نصیب گرگ و کفتار //
هم داغ عزیز و هم غم ارگ // هم سوز عزا و هم تب مرگ //
طفلان من و تواند ای جان // آواره کوچه و بیابان //
طفلان پریده رنگ و بیمار // هر سوی و کنر در پی کار //
نه دست پدر نه مهر مادر // نه جامه نه جای خواب و بستر //
پیش آنکه کند زمانه شان قهر // پر بود ز خنده هایشان شهر //
ای دوست که آشیانه داری // بر بستر نرم خانه داری //
مدفون نشده است در کنارت // فرزند و سرا و غمگسارت //
آوار نگشته خانه تو // نشکسته زِ داغ شانه تو //
سر سبزی عشق را به پا خیز // در خرمن زردشان درآویز //
ای دوست بیا که عهد بندیم // تا دل ز دیار بم نبندیم //
هر چند که شهر بم فنا شد // هنگامه دیگری به پا شد //
برخیز به استواری بم // بشتاب به بیقراری بم //
تا دست به دست هم گذاریم // مرهم به دو زخم بم گذاریم //
مریم محبوب – بم : بهمن ماه 1382

·         *خورنده : نوعی خرخاکی که وارد چادرهای غیر استاندارد شده و بدن نوزادان و کودکان را خورده و در مواردی باعث مرگ آنها شده بود .
·        ** چراغ های گرد سوز و والور که در مواردی باعث آتش سوزی  و یا ایجاد مسمومیت منجر به مرگ شده بود .
***به منظور جلوگیری از آلودگی بیشتر تعدادی از قربانیان به صورت دسته جمعی و بدون هیچ آدابی دفن  و تعدادی البته هرگز دفن نشدند.