بارالها                
با اُمّیدی شورانگیز ، بسویِ بارگاهت به پرواز در آمده ام ، تا در این سحرگاهِ شکوهمند که سکوتی زیبا همه جا را فرا گرفته است ، در آستانت به گدائی بنشینم و درخواستِ عفّو و بخشش کنم و متضرّعانه از تو بخواهم که گناهانِ ریز و درشت ام را به مقامِ نیکوی خود ببخشائی و از من بگذری تا لطف و محبّتت را همچون همیشه احساس نموده و سبکبال تر از تمامِ پرندگان ، در ساحلِ نعماتت متنعّم بشوم ، که من هیچ کسی جز تو را ندارم ، و فقط توئی که دلیلِ التهاب و زخم هایِ دلِ مرا می دانی و به ناله هایم آگاه و دانا و متفکّری ، و احوالِ حزین و غمناکم را مَرهَمی  و مرا بهتر از خودم می شناسی و از هر کس به من نزدیکتری و همواره باعثِ استجابتِ دعاهایِ مستمندان و گرفتارانی ، و دل هایشان را مأوائی ، و افکارشان را با صفائی ، و حالشان را جویائی

رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنتَ الْوَهَّابُ

م جعفری