سوار بر قطار می شوی و می روی...

و من ،

در ایستگاه زندگی ،

به انتظار ِ لحظۀ دوباره دیدنت

  به لانۀ کبوتران ِ روی بام ِ روبرو

                                        نگاه می کنم

نترس!

                گردن ِ من است اگر گناه می کنم

در این هوای سرد ِ برگ ریز ِ برف ریز ،

  تمام ِ لحظه های خالی از تو را

                                        پر آه می کنم

سفر بخیر همسفر!

به آسمان ِ پر ز ابر خیره می شوم ؛

 و با خیال ِ دیدن ِ دوبارۀ تو

                                   آرزوی ماه می کنم