قهر می کنی به لحظه ای ؛

                          دوباره آشتی ...

جُرم من چه بود؟

از برای قهر ِ خود ،

                       بهانه ای نداشتی

ابروان درهم ات به وقت ِ قهر ،

   خنده های بی امان ِ وقت ِ آشتی ...

من، چگونه سر کنم کنارِ  تو

از چه رو   سر ِ دو راهی ام گذاشتی؟

رشتۀ محبت مرا ،

       پاره می کنی به قهر

         تا گره خورد به مهربانی ات ؛

تارهای چنگ ِ دل ز هم گسسته ،

  نیست فرصتی برای وصلت دوباره ،

                          جای آشتی،  نذاشتی

آتش ِ نگاه ِ تو،

    خامی ِ وجود ِ من،

    -  با من و خودت یگانه باش - 

   کاش لحظه ای

        فقط برای لحظه ای مرا

                            بخاطر خودم

                                  دوست داشتی