باز می گویم ، گویی که همین حالا بود

باورش سخت ، ولی یار دلش با ما بود

گل سرخی ز لبش هدیه به من داد آری

باورم نیست که او این همه بی پروا بود

ظلمتی ژرف که گویی سحرش در پی نیست

زلف خم در خم او همچو شب یلدا بود

من نگویم که چسان خیره به چشمش بودم

صخره خود شاهد دیدار من و دریا بود

(( دوستت دارم آری به خدا )) من گفتم

ولی او بر لبش افسوس که صد (( آیا ؟... )) بود

در به هم خورد ؛ به یکباره فرو ریخت دلم

باورم نیست که رفت آن که دلش با ما بود

رفت خورشید ، و گرما ز دلم پای کشید

آنچه در خاطر من ماند فقط سرما بود

خاطراتم را یک یک همه چون کاویدم

باز هر آنچه تراوید همه حاشا بود

حال سرگشته و حیران شده ام در این کار

نکند زندگیم یک تف سر بالا بود ؟