آینه ! تنهاترین همصحبت ِ تنهایی ام           

راز دار ِ لحظه های  ناخوشی  و شادی ام

آینه !  ای دوست ! ای تنها نگاه ِ آشنا           

ای  هم آواز ِ  سکوتم  با   نوایی   بی صدا

عیب هایم را نمایاندی بدون لعن و کین        

هرچه من گفتم نیاوردی به پیشانی ت چین

تا که خندیدم به رویم خنده کردی بی امان    

شادی ام افزون شد از دیدار رویت آن زمان

این منم  : آلودۀ  رنجور ِ سر تا پا گناه           

زخمی از  هر اتهام  و خستۀ  از  هر نگاه

این منم : مدهوش در بود و نبود ِ زیستن          

شرمسار  از  لحظۀ  دلبستن ِ  بر  اهرمن

با نگاهی خیس در چشمان ِ تو گُم می شوم     

سایه ای دور از نگاه ِ سرد ِ مَردُم می شوم

با تو گفتم  درد ِدل هایم ؛  امانتدار باش             

منتظر  تا بازگشت ِ  لحظۀ  دیدار  باش