فلسفه ی بهاری
شعری شده ام همیشه موزون
با قافیه ای که بی قـرار است
آهـنگ تـرانـه خـوانی ام گل
مضمـون شکفتنـم بهـار است
................................
بـا هـرغـزلی کـه مـی سـرایـم
شهدی ، شکری ، حلاوتی هست
در فـلسفـه ی بـهـاری ِ مـن
روح ِ چـمنـی طـراوتی هست
....................................
شـیـریـنـم و چـون قـنـد مـکـرر
هـمــواره شگـفـتـی آفــریـنــم
از دل بـه زبـان نـهـاده ام روی
زیـن روی هـمـیشـه دل نشیـنـم
.....................................
بـا جـان ِ شکـفتـه ی بـرومنـد
در کـوچـه ی تنگ ِ تن نگنجم
عـیـبـم نکـنیـد اگـر کـه هـرگـز
در قـالـب ِ خـویشتـن نـگـنجـم
....................................
هـمـپـای قـصـیـده و ربــاعـی
در بـاغ ِ خـیـال ، می خرامم
هـر جا که می ِ محبتی هست
پـر می شـود از بهـار ، جامـم
....................................
بـا ساز ِ تـرانـه هـای رنـگـیـن
مـوسیـقـی ِعشـق مـی نـوازم
در هـر چـمـنی شکـفـتـه ام دل
دمسـاز ِ طـراوت اسـت جـانـم
...............................
مـانـنـد بـهـار ، در طـبـیـعت
بـا راز ِ شـکـفـتـن آشـنـایـم
بـا جلـوه ی جـان ِ من برویید
مـن زمـزمـه ی دل ِ شـمـایـم
محمد روحانی ( نجوا کاشانی )