چون گفتنی باشد،

و همه عالم، از ریش من، درآویزد،

که مگر نگویم ...،

اگر چه بعد از هزار سال باشد،

این سخن،

بدان کس برسد که من، خواسته باشم

                                                    شمس تبریزی

و بایزید خسته بود

توی ذهن خود نشسته بود

بــه دشــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت رفتــه بـــود

 بی ز مان!

 به بســـــــــــــــــــط رفتــه بـــود

بی مکان!

چنان که  پا به برف...

 همچنان که پا به عشق ...

 همچنان !

اعاظم از میان عابران شهر دیدنی تر اند

همه یکی کنار هم

 کنار من

 یکی یکی قدم زنان

من و پیاده رو

شلوغ لحظه های گیج گیر و دار

ـ از این بقا چه قدر خوانده ای ؟

چه قدر از فنا ؟

 جوان !

همه هماهمه 

که زیر جبه ام به جز خدا نبود

صلاه ظهر پنج شنبه است

سایه های فکرِ آسمان

که مدتی است

چال کرده در خودش چه رازهای راز!

ـ من از خدا دو سال هم جوان ترم !

 مگربه این و آن

مجال گفتن است ؟!

حال گفتن است ؟!

 قیل و قال نه نگفتن است؟!

 نه!

همه خدا خدا همه است ؛ هر زمان که فکر می کنی که عاشقی...

[]

مغازه های شهر در

هجوم حرص ها و چشم های حسرت و گناه 

در امان

به جاده های شطح می روم

کدام کوچه ره به نور می برد ؟!

ـ چه هیبتی!

 ـ  چه حیرتی!

ـ  "منم"حجاب نیست بین مان ....

موذن از بلندگوی مسجدی که دور

جار می زند :

خدا بزرگتر....

 ـ و من بزرگتر از او !

 و بایزید شاد شاد

جار زد :

ـ و من بزرگتر از او !

و شهر

 فکر کرد

 عاشق  است ...

محسن رضوی