شادی که زمان حالت آید

نابود کند غمی که آتی ست

آنکس که بود توهم وغم

بی شک به زمان حال شاکی ست

هر دم به زمان حال دریاب

چون وهم زمان بعد خالی ست

رسوای دو عالمی نشاید

کس را که بود به عزم عالی ست

آنکس که بود توکلش او

هر عصروزمان به حال راضی ست

افشار مکن به غم سیه خود

آن صاحب عصر را تو ناجی ست