سلام. ديروز به دنبال تو به همه جا سر زدم. هم از نسيم سراغت را گرفتم ، هم از گل سرخي كه كنار چشمه عشق روييده بود. حتي از پرنده‌هايي كه در شعرهايم بال ميزدند نشاني ات را پرسيدم. اما پيدايت نكردم.‌اين را ولي خوب مي‌دانم كه اگر چشمانم را ببندم و بادهان بسته صدايت كنم فورا جوابم را خواهي داد.

راستي كه عجب صفايي دارد‌اين بي قراري‌ها و‌اين دلتنگي‌ها!... مانده ام كه‌اين فاصله‌ها اگر نبود‌ايا باز هم‌اينقدر مشتاق شنيدن صدايت از درخت و صندلي و ستاره بودم؟

هميشه فاصله‌ها باعث ميشوند تا بيشتر قدر همديگر را بدانيم و بيشتر به دنبال هم بگرديم. مثل همين امروز كه همه جا را به دنبالت گشتم. حتي همه خوابهايم را يكي يكي جستجو كردم . همه جا رد پايت بود . حتي موج صدايت به نرمي‌از تپه‌هاي خيالم بالا ميرفت . اما خودت نبودي...

عزيزترينم! حالا با همين واژه‌هاي لال در كنار نام قشنگت نشسته ام. مرهمي‌نمي‌خواهم. تنها اگر حوصله داري زخمهاي دلم را بشمار!... هزار و يك ... هزار و دو ... هزار و سه ...