کودکی ده ساله بودم...توي حياط خوابيده بودم كه نيمه شب باران گرفت. صداي رعد و برق و باد و باران پس زمينه خواب و بيداري ام بود. مادر مرا به اتاق برد و پتوي خشكي به من داد...اما من ديگرخيس شده بودم...تا صبح خوابم نبرد از همان شب شاعر شدم و عاشق! 

بر بام تکاند دامنش را ٬دیشب

آویخت لباس ساتنش را ٬دیشب 

از پشت بخار شيشه ديدم باران٬

در اشك خودش٬ شست تنش را ٬ديشب

                 ****

با هر قدمش دايره اي باز شده

ایوان و حیاط غرق آواز شده 

بر صفحه گذاشت سوزنش را باران

اين حوض پر از الهه ي ناز شده

                 ****

مابين زمين و آسمان مي خواند

با ساز و فلوت ناودان مي خواند

من ياد بهار دلنشين مي افتم

انگار كه تصنيف بنان مي خواند