مای بی‌هَمتای ما

 * * *

از آن دور دست‌ها، تا همین نزدیکی، همه صدای هلهله است و غوغا. گویی برای رسیدن به بهشتِ برین بی‌تابی می‌کنند!

تو، مانده‌ای و این همه صدا... پیکانی که از اندکی آن‌سوتر، سفیرش بگوش می‌رسد... می‌آید و بر بوسه‌گاه تو می‌نشیند.

* * *

نمی‌دانم، این جمله‌ها و روضه‌ها را تاکنون چند بار تصور کرده‌ای. یا شاید هر روز چند بار قبله‌ی قلبِ خویش را به این وادی کشانده‌ای، اما خواستم بگویم، اگر زنده باشی هنوز... و هنوز اُمّ‌الفتن روزگار و تیغ جهل و بی‌مروّتی تو را زنده نگاه داشته باشند، باید بر این روزگار آفرین گفت که قرار است به زودی – دوباره - با تو آشنا بشود!

راستش را بخواهی، از وقتی که رفته‌ای گاهی دوستانت به «یاد» تو بوده‌اند، گاهی هم نه! اما بیش از همه، این طوفان مصلحت بود که بر شعله‌های یاد تو وزید.

راستش را بخواهی، تو هنوز در میان ما غریبی... «ما» یعنی همان هویّت جمعی این ملت و حاکمیت، همه و همه، در نیافتن تو مقصریم. مردمی که «تو» دیگر مطالبه‌ی آنها نبودی و دولتی که مطالبه‌ی تو را به مصلحتش نمی‌دید!

راستش را بخواهی، اصلاً تو مظلوم‌تر از این حرف‌هایی... من هنوز هم، باورم نمی‌شود اصلاً مثل «تویی» آمده باشد در این زمانه... گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم که اگر دوباره بازآیی، چه کسی می تواند بیاید به استقبال «تو»، سرَش را بالا بگیرد و چشم به چشم‌های تو بدوزد و بگوید: «اماما! خوش آمدید!»

راستش را بخواهی، تو به همه‌ی «ما»، همه‌ی کارهایی را که باید برای «رهایی‌ات» می‌کردیم، یاد داده بودی؛ صبر، حزم، بردباری، درایت، روزه، تضحیه، خونِ دل خوردن و از پا ننشستن ... حتی اعتصاب و ...، کافی بود «ما» بازگردیم به درس‌های معلّمی که همه چیزش را روزگاری برای «ما» فدا کرد و هر چه داشت برای «تدریسِ زندگی» گذاشت و رفت؛ یعنی بُردندَش!

* * *

حالا ماییم و این غمِ تو، گاه شیرین؛ آن‌جا که می‌گویند دیگر می‌آیی... گاه تلخ؛ آن‌جا که می‌گویند دیگر نمی‌آیی...

"ما" هر که باشیم و هر چه کرده باشیم، برای «تو» دل‌تنگیم. زندگی را – لااقل بخشی از آن – در تو تفسیر و تأویل می‌کنیم، «تو» تفسیری از «وضع موعود» مایی....

مهر و عشق ما، قصه‌ی یک شب و چند روز نیست... گل‌های بهاره نیست، که در پاییز نباشند... ما «تو» را دوست داریم و «پایِ» این عشق ایستاده‌ایم.

سعید اشیری (ابتهاج)