دلم از واژه های بی کلام بی سرانجام

دلم از آدمکهای طلائی

از این سردابه ی بی روشنایی  سخت دلگیر است

حریم خانه را گم کرده ام در بی نشانی های کوچه

در آنجایی که هر جنبنده ای یخ می زند از سردی گفتار

بی هنگام مردانی که رگبار حوادث را نمی خواهند باور کرد

صدای کوچه گم شد در هیاهوی من بی نام و ننگ و بی سرانجام

تعفن کرده جسم خالی از احساس من

در باتلاق نفرت از این پوستین نازک دل بسته بر دنیای بی مقدار

منم من روح بی آزار

منم من عاشق گم گشته در شنزار

منم من جانشین خالقی بی حد و بی همتا

منم من سرگذشت سالیان سال

من اما تا کجاها آمدم

به گرداب کدامین خواب بی تعبیر افتادم

من از خوش باوری از بام افتادم

من از تعبیر شیرین گناه خود در این گودال افتادم

من افتادم

من افتادم میان آتشی از بیخ و بن بر کن

من اما نیستم مانند ابراهیم

تن عریان من می سوزد از این آتش نمرود

...........

کنون من نیستم من کیستم

من در کجا افتاده ام دور از تبار روح بی آزار

.........

تعفن کرده جسم خالی از احساس من

آری

منم امروز آن بی شرم بی پروا

که می ترسد قدم در آتش نمرود بگذارد

که می ترسد سر دلبند خود را

هدیه بر تنهای بی همتای خود سازد

که می ترسد دل از دلبستگیهای

نهان و آشکار خویش بردارد

.........

کجایم من

نمیدانم

نمیدانم کجای این همه غوغای بی فریاد خوابیدم

نمیدانم کجا بودم که خوابم برد

نمیدانم کجا از دست دادم خاطرات کودکی هارا

کجا گم شد سر این رشته ی بی انتهای بی سرانجامم

من اما خوب می دانم که حیرانم

و این گم گشتگی ها سخت دشوار است

                                                                          م. محمدیان