بر فرق آسمان به نظاره

 باران نشسته بود وخیالی غریب داشت

 انگار مثل من

 او هم در این هوای غم اندود

 حالی عجیب داشت

 گم کرده راه خویش

 ابری اسیر باد،

خود را به هیبت افق تیره میسپرد

 چیزی شبیه باد،

 بر شاخه های خشک درختان

 ته مانده ی امید بهاران را،

 می کَند ومی شمرد

 تا سوی آسمان

 خاك حریص چشم طمع باز کرده بود

 مست از خیال بارش باران

 خسته ولی  دوباره وصد باره پرامید

 آوای خویش را، دمساز کرده بود

 افسوس نازنین!... بر فرق آسمان به نظاره

 باران نشسته بود وخیالی غریب داشت

 انگار مثل من، او هم دراین هوای غم اندود

 حالی عجیب داشت ....

 رزیتا گوهرشاهی (خيال) مشهد