مرا بگیر و سرم را ببر به فردایی
در این حوالی حیران ِ ناشکیبایی

هزار چشمه ی دوشیده بود و خاطر تو
مرا کشاند به بند عطش به صحرایی

دلم دوید در آن هفت بار و چشمه ی عشق
ز اشکهام به جوش آمد از گوارایی

به قدر این همه شن، من به عشق پابندم
چه بی حساب و کتاب است دل به شیدایی

بنای عشق ترا ساختم کنون بشنو!
ز قمریان تو لبیک با همآوایی