چون فصل نوشد و آمد بهار هم           سنبل دمید به  دامان یار هم

   مطرب نواخت نغمه  که یاایهالعزیز        ما را به کاسه نباشد غبارهم    

       صدبرگ سبز شدبرطرف شاخسار    یک برگ  نباشدم از بهرقمار هم  

در دست تار من و در سینه آه ها         تار است  روز من از روزگار هم

ما خود پیاده به پای تو می دویم         در هر سه فصل دیگر وفصل شکار هم

چون آب جوی روان می رویم باز          در استقامتیم چون کوهسار هم