به خنده داری این روزگار می خندم

نه مخفیانه که من آشکار می خندم 

شبی که سفره پر از مرغ های بریان است

به آبدوغ و پنیر و خیار می خندم

پر است گوشم از آواز طبلهای تهی

به هر چه وعده و حرف و شعار می خندم

چو گفته اند به هر درد خنده درمان است

به جای میوه و شام و ناهار می خندم

چرا چو ابر بهاری مدام گریه کنی

تو هم بخند که من بیشمار می خندم

برای خنده نیازی به قلقلک نبود

به وعده های دروغین یار می خندم

به ابر و باد و بهار و خزان و تابستان

به بیقراری هر بیقرار می خندم 

به سنگفرش خیابان به چاک هر دیوار

به کاج و بوته و سرو وچنار می خندم

اگر چه همسرم از جیب خالی ام شاکی است

ولی به جاش هزاران دلار می خندم

منی که غصه این روزگار می خوردم

دگر به ریش همه روزگار می خندم

خرداد 90