دل های ما تیره  روزان ، معراج  نوری  ندیده ست

این  غرفه های کسالت ، خالی ز شوق سپیده ست

بی تابم ازدرد و دانم ، مرهم نخواهد  گرفتن

ازپنجه ی گرگ وحشی ، زخمی  که بر من رسیده ست

دل همچو مرداب  متروک ، یخ زد  ز دمسردی  شب

در  زمهریر  سیاهی ، خون  در  رگم آرمیده ست

بی نور مانده ست روزم ،آیا کجا رفته  خورشید؟

در شط  این شام  مسموم ، گویی که در خون  تپیده ست

چون معبدی  سردوخاموش ،، دنیای  من مانده  دلگیر

تا گرمی  نور خورشید ، از این  حوالی  پر یده ست

چندان  که هر سو  دویدم ، رنگ محبت  ندیدم

یک دشت  وحشت  به جا ماند ، تا صید  الفت  رمیده ست

جز  غم  که  فریاد ما را ، از جان ودل  شد پذیرا

یک  تن  به  درد دل  ما ، زین دوستان  کی  رسیده ست

پرواز  امن و سلامت ،در این زمین  از که جویی ؟

کز  امتداد  خط  خون ، آتش  به  بال  سپیده ست

در کومه ی تنگ وخاموش ، حالی  دگر  دارم  ای  دوست

شور  کلام  تو امشب ، در نغمه ام  جان  دمیده ست

آمد  شمیم  بیانت ، در ذهن  خشک  کویرم

امشب  نسیم  کلامت ، در کلبه ی من  وزیده ست

ای (قهرمان ) سخن ،باز، دارم  به سر شوق  پرواز

امشب  که در باغ  ذهنم ، عطر  حضورت  چکیده ست

در آیه های  پیامت ،تصویر  صد  روشنایی ست

در نکته های  بدیعت ، گنجینه ها  آرمیده ست

در  باغ  شعر  تو  گشتم ،وزآن گل ولاله  چیدم

امشب  اگر عطر ذوقی ، در گفته ها یم  دویده ست

از  درد م آگاه  بودی ، کین  مصرع خوش  سرودی

((بار دگر کی  شود  راست  ، پشتی  که از غم  خمیده ست))