(( الفبای خودمانی ))

در الفبا ، سی و سه حرف هجاست           که به هر یک نشانه ای پیداست

همـزه را پـارسـی نـمـی دانـنـد                  این صدا را فقط " ی " می خوانند

الف ، افسانه ایست  صاف و بلند             هـمـه از سـر بـلـنـدیش  خـرسنـد



مگـر آن را کـه کـوفی اش نامند               حال ایـن حـرف ، کـوفـیـان دانند !

ب ، نشانی ز بارور شدن است                بهتر از پیش و بیشتر شدن است



پ ، همان پول های ِ پاروئی ست             پارتی ساز ِ فصل ِ پررو یی است

ت ، توانمند ی و توانایی                        جـای  آن  بـر   فـراز دانـایی

ث ، ثمر بخشی است و پاکـدلی                 بخشش بی حساب و چاک دلی

جـیـم ، رمز  ِ فرار از کار است              حـرفـه ی کـارمند ِ بیکار است

چ ،چم  ِ چرخ ِ چاچی ِ هنر است           شعر ِ دهگان طوس ،‌ در نظر است

ح ، حلول است عید و عادت را                مـی پـزد کـوکـی ِ سعـادت را

خ ، نمودار  ِ بار بـرداریست                   کار کردن به رسم  بیگاریست

ر ، روادیـد ِ رانت خواران است                 از نگـاه کـویـر  ،  باران است

ز ، همان زشتی است و زیبایی                بهـتـرین  جلــوه ی تـمـاشـایـی

ژ ، همان ژندگیّ و ژیگولیست                  پز ِ عالی ،زمان ِ  بی پولیست

صاد ، سوت  ِ ادای ِ از مخرج                 که نه از راست رفته ، نه از کج

ضاد، ضرهای بی زر و زور است            که ز ما مردم زمان دور است

ط  ، نـدارد نشـانـه ای معـقـول                  طلب ِ طالب است و ردٌ و قبول

ظ  ، ظهـور ِ رکود  ِ پنهان است               هـدفش  تخته  کردن ِ نان است

غین ، البته غیر ملموس است                    وقت رفتن لب و دهان لوس است

ف ، برای  فـرار سـاختـه شـد                   در رو  از زیـر کار ساخته شد

قاف ، یک قله ی اساطیریست                  جای سیمرغ و شاخص پیریست

کاف ،هـم کافـر است هـم کاهل                  می کنـد عشق و عقـل را غافل

کاف  ِ کوفی که دام شیطان است                  آدمی سرشکستـه از آن است

گاف ، گـرگیست  گوسفند نژاد                   که هجومش نصیب گرگ مباد

لام  ، اصلا"  مخالف میم است                   ساختـارش دچـار ترمیم  است

میم ، یک حرف چند معنا ییست                 که " دبیر" اش کمی معماییست

نون ، اگر توی سفره بنشیند                       جوع را بشکه بشکه  برچیند

مثل نفـتی که وعده اش باقیست                   وصلش امّّـا ، کمال مشتاقیست

واو ، سر دسته ی شگفتی هاست                 از دو پهلو نشستنش پیداست

ه ، هیا هوی طبل ِ تو خالیست                    که به ظاهر شنید نش عالیست

ی ، همان ته تغاری زبل است                    که  در انجام کارها دو دل است

......................................................................................

خـود ببخشیـد اگـر خطـا افتاد                      یـا حـروفی ز لیست جـا افتاد

پارسی هرچه هست شیرین است                 بهترین شور زندگی این است

نوشته شده در  یکشنبه  1387 /10/08با الهام از نوشته ی استاد دکتر محمد رضا ترکی پیرامون "میم دبیر و الف کوفی "  

                                 محمد روحانی ( نجوا کاشانی )