شب قد کشیده بود و سمت مرد می خندید                 مثل همیشه در غروبی سرد می خندید

ته مانده های خاطرات کهنه خود را                       هر لحظه وقتی یاد می آورد می خندید

می خواست برگردد دوباره در خودش گم شد             آمد کنار پنجره با درد می خندید

گاهی به یاد جمله «مهتاب» می افتاد                           بابای خوب من نرو! برگرد! می خندید

هر روز تقدیر سیاهش را ورق میزد                       حس غریبی در خیال مرد می خندید

چیزی نوشت و بعد هم از خانه بیرون زد                 وقتی خودش را از خودش کم کرد می خندید