آسمان افتاد از مد ،تا زمین لب باز کرد

خالی از رگ شد زمان ، حس سکوت آواز کرد

آفتاب خسته دیدم مانده از زر افکنی

پشت کوه قاف خوابید و دوباره ناز کرد

شبروان می تاختند و پابه پاشان ماهتاب

غرق در یک چشمه افتاد و کمی اغماض کرد

گرد و خاکی در میان کوچه پیچید از یلی

کوچه افتاد از قدم تا سینه را افراز کرد

باد سنگین خم شد و آهسته آهی در کشید

پنبه زن چرخی زد و تار کمانی باز کرد

توده در توده به هم آمیخت در میدان جنگ

تا قمر در عقرب از قوس و قدح ایجاز کرد

رعد غرید و ترک برداشت سقف آسمان

ابر گریان شد ، خدا اینبار هم اعچاز کرد

                     اسفند 89- فریمان