باز خمیازه می کشید وطن، پلک هایش چقدر سنگین بود

از نگاهش نمی پرید شبی خواب هایی که کاش شیرین بود

خواب می دید دشمنانش را، خواب فرعون و ساحرانش را

سر موسی شدن گرفت کسی، وقت اعجاز "طور سینین" بود

مردی آمد دم از خلیلی زد، تبر اما نداشت، سیلی زد

خواب ها گونه گونه سرخ شدند، دست هایش چقدر سنگین بود!

مردی آمد که از صلابت او، دست ها بی هراس مشت شدند

ظلمت از تخت شب به زیر افتاد، وقت منبرنشینی دین بود

ماه یک باره انقلابی شد، شب نگو، روز آفتابی شد

چشم های ستاره ها روشن! آسمان خوشه خوشه پروین بود

مردی آمد که هر طلوع، سحر در عبایش ز خواب پا می شد

شاد بود از خیال بیداری، سر هر کس به روی بالین بود

مردی آمد که عاشقی آورد، مردی آمد که اشک ها را برد

مردی آمد که وقت رفتن او، هرچه لبخند بود غمگین بود

مربع

گفته بودی همیشه بیداری، باز خمیازه می کشی، نکند$

سر حرفت نمانده ای وطنم، آی مردم قرارمان این بود!؟