بعد از غروب در کوچه می آیی غریبه

در شهرِ بی باران تو دریایی غریبه

از کفش هایِ کهنه ات پیداست ای گل

سالی شده در کوه و صحرایی غریبه

پوشیده بودی یک عبا مثلِ گلِ یاس

با این همه خاکی چه زیبایی غریبه

چون زنده رود خشکیده لبهایم نظر کن

بر این عطش آخر تو سقایی غریبه

سربازِ چشمانم به حکم تیر خوابید

بر صفحه ی شطرنج تو آقایی غریبه

چون کوزه ی عمرم لبِ خشکیده دارد

زیباترین ابری که بالایی غریبه