از بس هوای کوچه های مان نفس گیر است                    از دستمان حتی کبوتر سخت دلگیر است

دیشب کلاغی از همان کوچه خبر آورد                          آن سوی دریا موجی از توفان سرازیر است

تقصیر این توفان و باد احتمالی نیست                            بی شک من و تو پای مان در این وسط گیر است

چیزی از آن آیینه ها باقی نمیماند                                  وقتی که در دست من و تو سنگ و شمشیر است

راهی نمانده تا غروب سایه های شب                            تا در گلوی باورمان غرّش شیر است

این خاک نه خورشید هم یک روز مال ماست                  در کوچه ای که هر قدم مردی کمانگیر است

باید که حرکت کرد چون در این هوای سرد                     گاهی برای زندگی کردن کمی دیر است