بسم الله...

باورم نمی شد که شعری داشته باشم و هنوز آن را در سایت قرار نداده باشم تا اینکه همین الآن -یعنی 43 دقیقه ی بامدادِ 12/4/1391- دیدم که ظاهراً یکی از شعرهایی که حداقل خودم دوستش دارم از دستم فرار کرده است. و صد البته که حق دارد از دست چون منی فرار کند. منی که حق شاعر علی بودن را به جا نیاورده ام و همچنین شکرش را...

آن طرف یک طناب پوسیده طعنه می زد به دست بسته ی او

این طرف تر نگاه یک شاعر -خوب یا بد!- به دست بسته ی او

با وجودی که خوب می داند حال حیدر چگونه خواهد شد

باز هم دست برندارد و باز چشم احمد به دست بسته ی او

حرف دل را به او بزن شاعر! درد دل را به او بگو عاشق!

تو که چیزی که نیستی، زهرا دیده دارد به دست بسته ی او

هیچ بر سینه ات نمی زند او دست رد؛ او کریم بوده و هست

او کریم است، آنچنانکه که گره خورده بی حد به دست بسته ی او...

او اگر دست بسته هم باشد آنچنان قدرتی به کف دارد-

که خدا کار خلق حیران را می سپارد به دست بسته ی او