گاه یک لرزش خفیف دست، گاه یک چهره‌ی دبستانی

می‌شود یک دلیل محکم که بگذری از خودت به آسانی

من همینطور عاشق تو شدم مادرم گفت کیست من گفتم

گونه‌اش هفت سینی از سیب است صورتش یک بهار بارانی

به دو چشمت قسم که بی چشمت مثل ابری بدون بارانم

یا شمالی بدون جنگل‌هاش غرق یک غصه‌ی بیابانی

شاید این اشتباه باشد که به دو چشم تو می‌خورم سوگند

ولی ای غنچه‌ی گل امید تو خودت که دقیق می‌دانی

توی جغرافیایی دینی من دو مکان مقدس است فقط

رنگ میشی چشم‌های تو، لب مانند خون قربانی

شعر هرچند خانه‌ای امن است ولی این روزها فقط نامه است

نامه‌ای سمت دست‌های تو پر از بوسه‌های پنهانی

صندوق زرد پست می‌بلعد نامه‌های مرا ولی غم نیست

تو خدای منی و بی تردید، نامه نانوشته می‌خوانی