کــسی که ماننــــــــد مــــــــــــن به دل از فراق رویـــت غمی ندارد

خوشـا ؟ نه هــــــرگز ! بدا به حالــش ، که همچو من همدمی ندارد

بیــــا  و مگـــــســــــل زمــن کزین پس ، کسی به جرأت دگر نگوید

که رســم و آئیــــــــن مهـــــــــــرورزی بنـــــــــای مستحکمی ندارد

طری است دریا ، طری است ساحل ، طری است باران  ،طری است بستان

طــراوتـی را که در لبــــــت دیـــــــــده ام ولی شبنمــــــــــــی ندارد

وصال اگر در میــــــــــان نباشـــــــــد ، بدون تردید امیدواری است

ســـراب هاجــــــــــر، که بیــــــــخ گوشش صفائی از زمزمی ندارد

بیا کـــه با هـــــــــم زلال و صــــــــــافی چو روشنای دو نور باشیم

که روشـنائی به هیــــــــــــــچ عنـــــــوان ، ز روشنائی  رمی ندارد

تو آبشـاری و من چـــــــــــو دشــــــتم توئی تو دریا و من چوساحل

کـــدام ساحــل به دامـــــــــــن از  انبســــــــــــــاط دریا نمی ندارد ؟

دل از چـه رو با تو چون که باشـــد ، پر از سرور و شعف نباشد ؟

که با تو چـون هســـــــت ، هیچ از اسباب نیکبختـــــی ، کمی ندارد