روزگار خدائي

خــدايــي روزگـاري داشــت روزي با خدا آد م

چه پيش آمد كه اين سان سرنگون شد در بلا آدم

يقين از خويش خود غافل شد از سر مستي گنـد م

نهان شد در وجودش عشق و گشت از دل جدا آدم

بــه هــر ســو مي د ود انسان سرگردان پـي درما ن

هـــزاران عـشـق كـا ذب جــويـد از شــوق دوا آدم

ز بــام نُــه فــلـــك هــم بگـــذ رد يــكســر به آساني

اگـــر بـــال نـــهان خــود گـــشايــد تـــا خود آ آد م

«كـــريما»بــوي دلــبــر آيـــد از گــلبـرگ جان امّا

كشــد هـــر ســو مشا مـــش را به جز دل بي نوا آد م