تو را از ابرها پائین تردیدم

انقدرکه دیده نمی شدی

هم سطح ‏ آسمان

آسمانی که ابر نداشت و می بارید

زمین هر لحظه خشک ‏ و خشکتر میشد

تو را در کهکشان دیدم

چه سوت و کور بود

‏ ابر آمدو نشست و چه آفتاب سوزانی

رعدو برق می بارید

همه جا تاریک بود

دنیای زیبایی شده بود

یاد آن روزها که درختان ‏

سر به فلک کشیده

دریا را میدیدم که به

‏ آسمان پرواز ‏میکرد

و چه میوه هایی ‏

‏ از باران سرازیر می شد ‏

و تگرگ از دل آن بیرون می آمد

آسمان میخندید

و زمین گریه میکرد

درختان آواز میخوانند

 و خورشید برای من قصه میگفت

دریا در قایقی نشسته بود

و زیر لب زمزمه میکرد

عجب دنیایی است دنیای عجایب

کمی فکر کنید و

دیگر بس است تمام