خورشیدِ دین هستی و من سیاره ای دور

در سینه ام مانده فقط یک جرعه از شور

در حولِ تو می چرخم ای آقا ی زیبا

بی ثقلِ تو من می شوم در چاله محصور

همسایه ام با ظلمت و تاریکی و غم

دنیا زده بر دیدگانم سخت هاشور

گاهی که موجِ کور می گیرد تنم را

از موجِ عشقت می دهی بر قلبِ من نور

آقا چگونه می شود ،آیم جلوتر

در پیشِ پایم هست مانع جورواجور

دستم بگیر ای گل که خود چیزی ندارم

در پایِ دارِ تو من هستم عینِ منصور

پس ذوب کن سیاره را در خویش مولا

از دل مرا این گونه باشد حکم و دستور