-راهی به زمزمه نیست

داروگ ها

غمگین ترین موتیف هایشان را می نوازند

آیینه ها

آیین دیگری بر گزیده ند

قلمم را که برآب  می اندازم

رعشه برتن دریا می افتد

ماهی ها

به قلمم می چسبند-ماه بشوند

مرغان دریایی

دور سرم می چرخند تا پگاه

قلمم را که برآب می اندازم

بی اندازه خیابان که گشوده نمی شود

زمان ساکن است

با آنکه می دانم

شستن دریا دشوار است

می خواهم میلیونها مایل فاصله را

 از چشمانت بزدایم

پس

همچنان

پارو می زنم

پارو می زنم

پا روی کدام احساست گذاشته ای

که      رقص     روسریت

درختان را می لرزاند

عشق یعنی  رهایی 

به دور دستها نگاه کن

دریا چگونه شنا می شود

به سوی تو...