با سلام و عرض ادب به حضور مهندس عزیز
غزلی است شیرین و زیبا و لذتبخش . امّا:
1- در مصرع دوم احساس می شود کلمه ی{ آن} به لحاض معنایی حشود و وزن پر کن است .
2- و در مصرع پنجم کلمه ی { فلاش } مسکین غریب افتاده است .
3- و در آخرین مصرع کلمه ی { با } ی دوّم خوب ننشسته است . چون در بقیه ی مصاریع باستثنای بیت اول ، { به } بکار برده اید { به یک دانه گیلاست - به احساست - به الماست - به عکاست - به ریواست }و این { به } تقابل را می رساند . اما { با داست } نه متاسفانه / البته این نظر من است و شاید ناصواب باشد . از جسارت عذر خواهم
////////////////////
درود بر استاد سخن
ممنونم از حضورتان و خدا را شكر كه سالم و برقراريد