سنگفرش پیاده رو یعنی رد پای مرا کسی رفته است

رد پای مرا شبی شاید مثل صبح وصدا کسی رفته است

تا کجا پرسه در خیابان ها زیستن در پناه باران ها

گریه ها زخم ها فراوان ها این چنین تا کجا کسی رفته است

این چنین تا کجا پراز اندوه مانده با گریه های من چون کوه

یا برای من ابری و انبوه جاده ی زخم را کسی رفته است

من به زخم خودم دچار شدم تو به زخم خودت دچار شدی

این چنین شد که کس ترین هامان ناگهان سمت ناکسی رفته است

روزگاراین هماره ناهموار،روزگار این تلاقی ناچار

نه پر از شور با کسی مانده نه پر از شوق باکسی رفته است

ردپای مرا بگیر و بیا پا به پای پرنده ها شاید...

 بشنوی در عبور درناها صبح از اینجا رها کسی رفته است