در روزهای جشن میلاد امام رضا ( ع ) تحفه ای از دیار خراسان نصیبم شد و آن دیدار و حشر و نشری به یادماندنی با استاد محمد قهرمان بود . ایشان را از دور می شناختم . اما تاکنون سعادت زیارت حضرتشان را نداشتم . این دیدار را مدیون لطف دوست شاعر عزیزم آقای امیری اسفندقه هستم  . قصیده ی زیر را برای دیدار دیروز نوشتم و خدمت ایشان خواندم . به زودی عکس ها و فیلم شعرخوانی استاد را در وبلاگم خواهم گذاشت . چون تاکنون در قصیده سرایی تجربه ای نداشته ام دوستان شاعرم اشکالات کار را به دیده ی اغماض بنگرند :

  به استاد محمد قهرمان

که در هیچ کسالتی ، خم بر ابروی رسالتش نمی آورد  

 

  شب گلّه ی تشویش را چشمت شبانی می کند                         

صد رنگ ، بغضِ تشنه لب را ، میزبانی می کند

چشمی که در هر ابتلا ، سوداگرانِ آه را                                  

یا انگِ حاشا می زند ، یا لن ترانی می کند

باغِ تناسخ می دمد هرسو که خضرِ خطّ تو                                

تیغِ تغافل در بغل ، نرگس چرانی می کند

     کس را فریب این مایه کو ؟ خورشید را این سایه کو ؟            

با غمزه ات مکری نهان ،گویا تبانی می کند

 دردَم شهیدِ دَد شود  ، سر کز حریمت رد شود                        

ضحّاک گویا بر درت ، این پاسبانی می کند

صبحِ ازل دم از تو زد ، افتاد در دامِ ابد                                     

همچون مسیح اقبالِ تو ، دَم جاودانی می کند

سروت به مشقِ قامت از برجِ غرور آویخته                                

سوسن ثنایت با زبانِ بی زبانی می کند

رنگِ تودارد بوی من ، سوز تو و سوسوی من                          

فانوسِ عجز از شوقِ تو ، این پرفشانی می کند

اظهارِ هستی پیشِ تو ؟ حتی به مستی پیشِ تو ؟                         

با هفت گردون سروِ تو  تا سرگرانی می کند

پنهان نداری راز را ، نوباوگانِ  ناز را                                        

در سالخوردی غمزه ات ، مکرِ جوانی می کند

گویند « شیوا » ! عشقِ او ، این مایه جان پرداز نیست                  

کور آن که درحقّ غمت ، این بدگمانی می کند

*

شعر از تو می گیرد نفس ، دامانِ شوقت دسترس                      

کی تا جنونِ طبعِ تو  ، آداب دانی می کند

شعرت به نخجیرِ ادب، بی دام و دانه، بی طلب                         

هم بی کمند و بی کمان ، صید معانی می کند

طبعِ عراقی مشربت ، بوی خراسان می دهد                               

بر جاده ی ابریشم و هندوستانی می کند

گاهی به ترفندِ خیال ، ره می زند بر هر محال                            

گاهی سفر در بی نشان ، از بی نشانی می کند

در مرزِ جاویدِ زبان ، ره بسته بر اهریمنان                                  

حاجت شود جان را سمر در مرزبانی می کند

لب بر غزل وا می کنی ، موجِ  قصیده می دمد                           

قصدِ قصیده گر کنی ، جان کامرانی می کند

دارد « کلیم » آهنگِ تو ، « قدسی » مقیمِ رنگِ تو                     

« صائب » به سینه سنگِ تو، چون  قدردانی می کند

کلکت به سحرِ معرفت ، نقاشِ معنی می شود                           

بهزادها می پرورد ، ترویجِ مانی می کند

      بر بومِ خونینِ جنون ، گُل می کشد در خاک و خون                

خاکستری های نفس را ارغوانی می کند

   مضمون چو مومت در کفِ لطفِ خدادادِ سخن                       

کز لای لایی « تربتی » ، شعری جهانی می کند

با مدّعی گو ای صنم ! ، در پیش من بشکن قلم                         

در شهرِ کوران هر خسی ، این پهلوانی می کند

برده ست هر بینا دلی ، از شورِ شعرت حاصلی                          

با صائبت گیرد غلط ، یا این ـ همانی می کند

رنگِ خزان بیند مگر ؟ چشمت به رنگِ شعرِ تر            

پژمرده باغِ شعر را ، تا باغبانی می کند

 

   کو درد را این عافیت کز سِحرت آسان  بگذرد                       

بیهوده جان می کاهد او ، تا همعنانی می کند

   جان آهِ درمان کی کشد ؟ نازِ طبیبان کی کشد ؟                      

تیماریِ جانِ تو را ، آن یارِ جانی می کند

زین موج های خیره سر ، کشتی سلامت می بری                      

لب ترکنی ، طوفان به موجت بادبانی می کند

 

خضری که خلقی کور را ، ره می نماید نور را                         

وقتی که با ما می رسد ، نامهربانی می کند

آن پاکبازِ مهربان ، در سر ندارد قهرمان                                    

گاهی قلندر وار اگر این قهرمانی می کند

یارب چو برکاخِ زبان ، اوراست حکمِ  جاودان                        

صد سالِ دیگر فرصتی ، تا حکمرانی می کند

 

  

                                                                                                                        تهران    4/7/1391 

دکتر محمدعلی شیخ الاسلامی ( شیوا )