از نردبان خاطرت ، آهسته بالا می روم
با قلبِ خونین از غمت ،تنهای تنها می روم

بودم بسان قطره ای در ساحل ِ مژگانِ تو
طغیان نشد همرزمم وُ تا قعرِ دریا میروم

پر میزدم در باغِ تو با اشتیاقِ گم شدن
گم گشتم اما راهِ تو ،گمگشته پیدا میروم

آیینِ بی قانونِ دل ،آموختم در مکتبت
رام از میِ بی جامِ تو؛شیدای شیدا میروم

جا کرده بودم قامتم در حجمِ آغوشت دمی
همدم شد آن دم بر دل وُ تا شوقِ فردا میروم 

با گیسوانت بافتم رویای شیرینم به باد
بشکافی ار با میل خود، دارای دارا می روم

تعبیرِ خواب عشق را ماهر شدم در حبس تو
در بسترت خوابم ولی ،بیدار و بینا میروم

آهسته مجنون خواندمت عمری به کنجِ گوشِ دل
مجنون نبودی زین غزل مانندِ لیلا می روم!