سلام جناب بهروز ذبيح الله عزيز

شعر شما را خواندم
در ميدان نقد و در اين گردو غبار شايد سره از ناسره شناخته نشود و من را ببخش اگر در حوالي شعر شما چيزي اگر ناثواب از قلم جارج شد ولي سعي مي شود كه نرود

ما اگر خواسته باشيم شعر ها را به چند دسته تقسيم كنيم شايد بتوان به دو دسته شاخص تر كه ملموس تر وعيني تراست تقسيم كرد
شعرهاي محتوا گرا
شعرهاي تصوير گرا

شعرهاي محتوا گرا شاعر براي بيان حرف و انديشه اي كه دارد مستقيم وارد مقوله انديشه اش مي شود و سعي مي كند همان انديشه اي كه مد نظرش است را بدون حواشي و يا مسائل ديگر بيان كند . به نوعي مي شود گفت كه شاعر مستقيم حرفش را مي زند و كمتر از صنايع ادبي و صورخيال و ديگر ابزار و براي زيبايي شعر ش استفاده مي كند. چرا كه تصورش بر اين است كه اين ابزارها مخاطب او را از محتوايي كه هدف اصلي او بوده است را شايد دور كند. در اين ژانر شعري معمولا ما تصاوير درخشاني نمي بينم و بيشتر در حوالي مسائل حكمي و پند آموز ي و نصيحت و واز اين قبيل چيزها دور ميزند.
شاعر در اين نوع از شعر هي تلاش مي كند كه به مخاطب القا كند كه اين مسئله اي كه من مي گويم مهم است و به گوش گير و در اين مسير المانها و فاكتور هاي خود را ارائه مي كند
بگذريم
در شعرهاي تصاوير گرا
شاعر سعي زياد و وافري دارد كه انديشه اش را در پس تصاوير عيني و ذهني كه به مخاطب ارائه ميكند عنوان دارد. و هر چه اين تصاوير بعضا تجردي تر باشد او احساس مي كند به موفقيت نزديك تر شده است. و در مسير ارائه انديشه اش مستقيم به محتوا نمي پردازد. خوب از لفظ و معني شعر تصويرگرا تعريف آن روشن است و زياد نياز به توضيح نمي باشد. به عنوان مثال شما به سهراب سپهري نگاه كنيد كه چگونه با تصاوير بازي مي كند و بعضا تصاويري تجردي و يا بعضا ملموس را مي سازد تا انديشه اش را كه يه عرفان شرقي است را در پس آن به مخاطب ارائه كند. نمونه ديگر ش را مي توان بيدل دهلوي گفت كه برخي موارد مخاطب خاص كه شاعران باشد از تجسم تصاوير ارائه شده اش عاجز مي ماند و نياز به شرح بزرگان دارد.
اما شعر شما

شعرشما از ژانر شعر محتوا گراست كه مخاطب از داشتن و درك تصاوير كم بهره است و داراي يك روايت است كه آن هم به صورت كامل ارائه نمي شود و از المانهاي ارائه شده نيز يه صورت حرفه اي سود نمي جويد. بعد در اين مسير به يك باره متحول مي شود و با يك نگاه به مغرب و غروب و .... از اين دست تصاوير از آن مسيري كه مي خواست برود تغيير مسير مي دهدو به رهبانيت مي رسد.
يكي از اين معايب اين نوع از شعرها اين است كه شما مي تواني با كمي ايجاز آن را در يك رباعي يا دوبيتي به مخاطب خودت ارائه كني و تاثير خيلي خيلي بيشتري هم داشته باشد.شما اگر يك نگاه به رباعيات خيام بكني مي بينيد كه چه
مسائل بزرگي را در حد اقل زمان و با حد اقل امكانات گفته است

اما از حق نگذريم و آن اينكه شعر شما داراي ساختار منسجم و يك دست است و يك دستي در كل غزل پخش شده است و اين گونه نيست كه بيتي بر بيت ديگر بچربد
روايت هم يك دست است و تا آخر به خوبي پيش مي رود
تازه اين را نبايد از خاطر برد كه شما شاعر تاجيك هستيد و شايد غلبه بر زبان فارسي به سهولت يك فارسي زبان نداشته باشيد

در پناه خدا باشيد دوست شاعر و ارجمندم

شما را در مشهد هميشه ملاقات مي كنم و از اين موهبت خيلي خيلي خوشحالم
ببخشيد اگر از مدار خارج شدم

مخلص شما
مجتبي اصغري فرزقي مشهدمقدس

با سلام:انچه بیشتر دراین غزل دیده میشود روایتی کوتاه از یک واقعیت است،گذران عمر.شاعر برای نگاهی شاعرانه به این اتفاق از آیینه کمک میگیرد ودر ادامه سعی میکند بیشتر به رساندن پیام ومحتوای مورد نظر بیاندیشد تاشاعرانگی اثر،وهمین امر این غزل را به سمت محتوایی منظوم سوق داده است .شعر با سطر بی نقصی آغاز میشود ومشد انتظار داشت که نقش ایینه در شعر به زبانی استعاری تر وساختاری عمیق تر بیانجامد ولی این اتفاق نمی افتد وشعر بازبانی کاملا ملموس ودور ازپیچیده گویی ادامه پیدا میکند. در مصراع دوم برای تشبیه موی سپید از برف استفاده میشود که در نگاه اول خواننده متوجه ارتباط برف وسیاهی نمی شود ولی با خواندن بیت بعد به این نکته می رسیم که واژه ی برف یک استعاره ی نه چندان موفق برای موی سپید است.

هر کار کرد باز ز پیری نشانه داشت
آیینه را زمین زدو برگشت و آه کرد...

در تکه های آینه خود را دوباره دید
فهمید بیش از این نتوان اشتباه کرد
بیت دوم وسوم در عین سادگی ونداشتن تصاویر بکر شاعرانه ابیاتی روان وخالی از اشکال است والبته در خدمت محتوای مورد نظر شاعر است.

اشاره به دیدن خود درتکه های شکسته شده ی آیینه ،اشاره ی زیبایی به خودبینی وعمیق تر شدن تصاویرخلق شده در شعر است.

خورشید را که در دل شب ها کسی ندید
در روز چون توان هوس روی ماه کرد؟
در این بیت با توجه به ساختار مصراع اول و وجود"که" ونیز دردل شب ها کسی ندید،انتظار میرود مصراع دوم در ارتباط مستقیم با مصراع اول باشد حال آنکه مصراع دوم با ناتمام گذاشتن مصراع اول به ماه اشاره می کند.

در بیت بعدپیری وفصل خزان در کنارهم قرار گرفته که میتوانست فقط خزان به جای پیری قرار بگیرد هرچند یک استعاره ی دم دستی باشد.

در بیت بعد هم سر پناه کردن با توجه به گویش تاجیکی احتمالا انتخاب شده که بهتر است از فارسی معیار استفاده شود.

منطق تصویری نگاه کردن به سمت مغرب مشخص نیست.

باسلام وادب واحترام .زیبا بود و دلنشین .موفق باشید
اما:
بیت خورشید را که....چدان ارتباطی منطقی با دیگرابیات نداشت و به نظرم به فضای کلی شعر لطمه زده بود.
برای خودش سرپناه کردن حتما منظورهمان سرپناه ساختن است که خوب ننشسته است

سلام
زیبا سروده تان را خواندم

قرآن به روی دست گرفت....
موفق باشی شاعر بزرگوار