باغِ گل بود وطرفه گلدون بود
گلِ باغِ ِخدایِ بیچون بود
نه گل بوستان وباغ وبهار
نه گل کوه ودشت وهامون بود
گل او صد بهار می پرورد
حسن او از شمار افزون بود
باغ او شاهدان شهر آشوب
گل او مثل عشق گلگون بود
عشق ِاو نخلهای آتش وخون
عشق او موجهای کارون بود
شاعر ِحسرتِ غریب فرات
شاعر دیده های جیحون بود
شاعر کربلای عزت وعشق
شاعرنینوای در خون بــــود
دلنوازِقبیله فرهـــــــــــــــــاد
لیـلی کوچه های ِمجنون بود
ازخلوصش سحرصفا می برد
به سلامش سپیده مدیون بود
مثل ِآدینه ها نشسته بــــه راه
مثل نجوای ندبه محزون بود
دیگران گرچه دلبران بودند
از دگر دلبران دگرگون بود
کی گل آرد کویر چون گلدون
او گل ِسرخِ یار ِبیچون بود