واگویه های حضرت زینب(س) با برادرش امام عشق؛ حسین(ع):
 
چه اشک ها که سرودند شاعران به هوایت
چه آمده به سرت ؟ ای سر ِ غزل به فدایت!
 
به بال و پر زدن ِ کشتگان ِ خود نظری کن
به دست های علمدار و دسته های عزایت
 
چگونه بوسه به رگ های گردنت بزنم؟ - آه!
چگونه تیغ ، دلش آمده ست تا ز قفایت ...؟
 
میان این همه دلسنگ ِ گرگْ خوی ، برادر!
دلم شکسته ، دلم خون ، دلم گرفته برایت
 
رقیّه تاب ندارد ، رقیّه خواب ندارد
تو را همین که ببیند میان ِ تشت ِ طلایت ...
 
تو زنده ای و تو سرزنده ی همیشه ، برادر!
که مرگ و خستگی افتاده اند هر دو به پایت
 
فرشتگان همه عاشق شدند و بی سر و سامان
فرشتگان ِ مقرّب ، به عشق ِ کرب و بلایت
 
همیشه ورد ِ زبان ِ تمام ِ مرثیه خوانان
تویی ، که می وزد از بیکرانه بانگ ِ رسایت

محمدرضا سلیمی
http://chardivarieejbari.blogfa.com