مهر تو را که در دل عالم گذاشتند

در سینه ات روایتی از غم گذاشتند

 
طفلی چهارساله و باری چنین گران؟!

 در تو هزار شانه ی محکم گذاشتند!


 آه ات چه زخم ها به دل کاروان نشاند

وقتی که بر لبان تو مرهم گذاشتند


 با هر قدم که جانب میدان گذاشت عشق

آتش به سینه ی تو دمادم گذاشتند


آنجا که تازیانه به اهل حرم زدند

چشم تو را ملائکه بر هم گذاشتند!


تا پشت دین ز داغ علمدار نشکند

در دست سوگوار تو پرچم گذاشتند


از سوز خطبه های پر از التهاب توست

داغی که در نهاد محّرم گذاشتند


این روضه ها جواب دل ات را نمی دهند

این اشک ها برای غم ات کم گذاشتند...