.((پرستو))

خواب دیدم که پرستو شده ای در باغی

خواب دیدم تک و تنها به سفر خواهی رفت

با سراسیمگی از خواب پریدم اما

یادم آمد که به اعماق سحر خواهی رفت

.

یادم آمد قلمت بال عروجت شده بود

دیدمت کنج بهشتی کمی آرام شدم

لرزه افتاده از این خواب به جانم اما

وقتی از عشق نوشتی  کمی آرام شدم

.

عاقبت باید از این مرز هیاهو رد شد

گام ها در طپش ثانیه ها حیرانند

پس دراین واهمه تعبیر نکن خوابم را

خواب ها هم غمِ این حادثه را میدانند

.

آسمان فرش قدمهای تو خواهد شد تا

بال پرواز قلم را به ثریا ببری

بغضِ دلواپسِ آیینه  ترک خواهد خورد

وقتی آشوب دلت را به تماشا ببری

.

صبر کن...چند قدم مانده به آغاز سحر

آسمان چشم به راهِ قدمت میماند

سیرِ پروز تو سمت ملکوتست ولی

یادگاری به زمین از قلمت میماند

.

چه توان کرد که تقدیر پرستو سفرست

آخرین راهِ گریز از غم دل پروازست

کوچ کردی که به یاران شهیدت برسی

تا بگویی که درِ باغ شهادت بازست

...