از سر ناچاری

داغ فقدان 

بر دل  نشانده ایم

دیری نمیگذرد از آن زمان..

زمانی که

سایه ها

کابوسها،

مین ها

تفنگها

همه..

چون گروهی با دشنه های تیز

بر سرمان ایستادند

ودر گوشمان خواندند

که این خاک جای ماندن نیست

این خاک که مقدسترین برای توست!

تو وخاندانت را خواهد بلعید

برو..

برو..

اینجا رنگ آسودن را نخواهی دید..

نشانمان دادند

دنیایی را که خون درآن

سرخ نیست..

نامرئی است..

اینجا گدایان

سیرِ سیرند

ولی غذایی برای

روحمان 

یافت نمی شود..

تشنگان اینجا

آب معدنی میخورند

ولی ما سخت تشنه ی

دیداریم

زخمهایمان در اینجا دیدنی نیست..

شنیدنی است

خواندنی است

پس بخوان مرا 

که 

سخت زخم خورده ام.