ممنونم از جناب پورافشار و نقد سازنده ای که بر شعر این حقیر داشتند.
من در شهری جنوبی زندگی می کنم که برف دارد! ما زنان دنا نشین عاشق مردانی می شویم که در آخر هر ماجرایی مجبور به کتمانش هستیم...وقتی که مرد هایمان در دره ها جان می دهند و نام معشوقه هایشان را پنهان می کنند وقتی با لب هایی کبود به رنگ گل آویشن جنازه هایشان را مرور می کنیم ما پلنگ های تیر خورده...
حرف های مردم شبیه گلوله های برفی هی بزرگ و بزرگ تر می شوند و مردی که دوستم دارد به پای زخم هایم میدود در این یخبندان ابدی!

این شعر را چندین بار به فاصله ی چند روز خواندم وهر بار سعی ام بر این بود تا درست بخوانم. در نگاه اول این شعر سه پاره به نظر می امد1-از برف های جنوب
سرازیر و ،
بزرگ و بزرگ تر شد
رد زخم زبان هایی
که به پایم دویده بود
2-تا بوی لاشه ی سرپر*
بپیچد در دهان خونی دره ،
در تپش آخرین گلوله
که چکید از استخوان هایم

3-
چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
مردی که دوستش نداشتم!
ازحلقوم بریده اش
نام مرا بیرون کشیدند ...
در هر سه بار خوانش انچه به چشم می آمد تصاویری بود زیبا ودلپذیر ونقطه قوت شعر بود والبته آنچه باعث شده بود این شعر ناخواسته به سه بخش یا پاره تقسیم شود ارتباط ضعیفی بود که از نظر طولی بین سطر ها وجود داشت.اما امروز که این شعر را خواندم ودقت بیشتری بر روایت پنهان در شعر کردم این سه پاره به صورت روایتی در آمد که هر چند هنوز آن ضعف ارتباط در ان مشهود بود ولی وحدت روایتی زیبا در خود داشت.
من زیبا ترین ودر اوج ترین بخش شعر را پاره ی پایانی آن دیدم:
چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
مردی که دوستش نداشتم!
لطافتی که در بیان این پاره ایجاد شده بود وشاید نوع ادا کردن این سطر"روی لبهاش"،از صمیمیتی نامشهود ودر پرده حکایت می کرد که من از آن به روایت کردن حماسه ی مرد ایل یاد می کنم.عشقی که سخت می توان از لایه های پنهانی شعر به وجود آن پی برد. جایی که می گوید:از حلقوم بریده اش نام مرا بیرون کشیدند قدری به غرور مردانه ی مرد ایل اشاره می کند.
یکی از مضمون های زیبا وتصاویر قابل تقدیر شاید شروع شعر باشد ،جایی که رد زخم زبان ها به برف های سرازیر شده از کوه تشبیه می شود وبزرگ تر شدن در مسیر حرکت.
در این سطر:تا بوی لاشه ی سرپر*/بپیچد در دهان خونی دره ،به نظر من ضعفی که در بالا ذکر کردم رخ داده است.بوی لاشه ی سر پر وهمچنین فعل بپیچد شاید اینر ا باعث شده است. شاید اگر فعل پیچید بود این ارتباط قوی تر بود ولی در صورت استفاده از پیچید روایت اشاره به زمانی مشخص میکرد ولی در بپیچید نوعی شک دیده میشود،نوعی بی زمانی که انگار هنوز ان روایت ادامه دارد وبه نظر میرسد صدای تفنگ سر پر هنوز امتداد دارد واین البته زیباست.فقط بوی لاشه ی سر پر وارتباط سر پر با لاشه را نفهمیدم.
در مجموع شعری زیبا بود هرچند قدری برای درک زیبایی های شعر مخاطب در نگاه های اول به زحمت می افتد.
در دفاعیه ای کوتاه شاعر محترم در جواب جناب پور افشار چند سطر بسیار زیبا البته از جهت جنبه ی هنری نوشته بودند که به اندازه همین شعرشان زیبا ودلچسب بود.نمیدانم سرکار خانم صداقتی نیا در داستان کوتاه هم دستی دارند؟اگر ندارند به نظر میرسد نثرشان برای تبدیل شدن به داستان جای تامل دارد.دوستان را دعوت میکنم به خوانش همین چند سطر زیبایشان در همین بخش.یاحق

بسمه تعالی
شعر سپید را باید دیگر همه ما شناخته باشیم با ویژگی های خاص خودش.در این شعر همخوانی واژه ها را زیبا می بینم برف که تداعی سرما ست اما سرمایی که به علت آمدن با جنوب (البته برف جنوب یک پارادوکس معنوی هم هست چون معمولا جنوب برفی بهصورت رایج ندارد.)حتما زودگذر است زخم زبان، حلقوم بریده، آخرین گلوله کلماتی هستند که قشنگ در یک سکانس می توانند جابگیرند و این اصل ((مناسبت)) در بلاغت کلام را تداعی می کند، در محور همنشینی کلام استعارات زیبایی هست مثل گلوله.
در این شعر که پروسه ای کوتاه دارد و از رد زخم زبانها شروع می شود و به آخرین گلوله می رسد نتیجه گیری خوبی دارد که شاعر با این بحرانهایی که پشت سر گذاشته حق دارد مردی را دوست نداشته باشد که بیکار گوشه ای نشسته و بوته آویشن بین لبهایش نشانده فارغ از درد بانویش یا معشوقش یاهرچه

1-پیوندگاهها و راههای ارتباطی تصاویر و بند ها مشخص نیستند بطوری که مثلا این مصرع
تا بوی لاشه ی سرپر*
بپیچد در دهان خونی دره
هم می توان با مصرع قبلی و هم با مصرع بعدی خواند.این بحث در مقوله ساختار شعر قرار می گیرد.البته خواننده بعد از چندبار خواندن ممکن است متوجه شود بند مذکور با مصرع بعدی است
پیشنهاد می کنم شعر را چنینی تقسیم بندی کند:
از برف های جنوب
سرازیر و ،
بزرگ و بزرگ تر شد
رد زخم زبان هایی
که به پایم دویده بود

تا بوی لاشه ی سرپر*
بپیچد در دهان خونی دره ،
ازحلقوم بریده اش
نام مرا بیرون کشیدند...

در تپش آخرین گلوله
که چکید از استخوان هایم
چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
مردی که دوستش نداشتم!

2-رد زخم زبانها به پا دویدن معنای را تداعی نمی کند یعنی دچا رتعقید معنایی شده است آیا منظورش رد زخم زبانها را پادویدن بوده است یا نه رد زخم زبانها به درون پا دویده است
بهتر است این بند را اینگونه اصلاح کرد
رد زخم زبان هایی
که با پایم دویده بود
3- چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
تصویری انتزاعی است و بهتر است بگوییم بین لب هاش
4-این شعر سپید است کلمه مخفف چرا؟
آیا نمی توان به جای لب هاش گفت لبهایش

سلام و سپاس جناب خصلتی...
شما لطف دارید به من...استفاده کردم. و با تشکر از برادر شاعرم پور افشار که نظرشان برایم محترم است.
موفق باشید

با نام خدا
با توجه به توضیح بانوی محترم صداقتی نیا لازم دیدم نکاتی را یادآور شوم
1- خوشبختانه تا قبل از بند
چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
مردی که دوستش نداشتم!
برداشت من همان معنا فی البطن شاعر بوده است اما ظاهرا با توضیحی که داده اند راوی مرد را دوست داشته است که در تفسیر حقیر بر عکس آن آمده است اما باید بدانیم معنا فی البطن شاعر اگر برای مخاطب غیر قابل دسترس باشد یعنی سرنخی نباشد که کشف شود آیا دارای ارزش ادبی هست؟
آیا در این شعر ما سرنخی می توانیم پیدا کنیم که بفهمیم راوی شعر، مرد را دوست داشته و منظور از انکار آن تصدیق آن بوده یا ذم شبیه مدح بوده است
2-اگر منظورتان از آویشن مجاز بوده است که آن را ذکر کرده اید و رنگ آن را منظور کرده اید کجا به مرگ او اشاره کرده اید این است که چنین شعرهایی را دشوار می گویند(آدم در موارد زیادی لبش کبود می شود مثل حضور در سرمای شدید یا مشکلات فیزیولوژیکی بدن یا ...) اگر منظورتان از
ازحلقوم بریده اش
نام مرا بیرون کشیدند...
اشاره به آن مرد است چرا مسند آنقدر از مسندالیه دور شده است
گل و سبزه آمده است
دریا توفانی است
صحرا همیشه زیباست
بهار را دوست دارم
نگاه کنید بهار را دوست دارم چقدر از گل و سبزه آمده است دور شده است و این در بحث بلاغت ضعف تالیف است
اگر بند
چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
مردی که دوستش نداشتم!
بعد از
ازحلقوم بریده اش
نام مرا بیرون کشیدند ...
این ایراد وارد نبود
یعنی بر اساس توضیح ایشان اگر کل شعر اینگونه می بودن زیباتر می شدند
از برف های جنوب
سرازیر و ،
بزرگ و بزرگ تر شد
رد زخم زبان هایی
که به پایم دویده بود
تا بوی لاشه ی سرپر*
بپیچد در دهان خونی دره ،
ازحلقوم بریده اش
نام مرا بیرون کشیدند ...
مردی که دوستش نداشتم!
و چند بوته ی آویشن
نشسته بود
روی لب هاش ،
در تپش آخرین گلوله
که چکید از استخوان هایم
3-در مورد بند
رد زخم زبان هایی
که به پایم دویده بود
باز از وجهی دیگر بگویم کمی دچار تعقید معنایی است مثالی بزنم ما می گوییم خون به رگ دویدن که ترکیبی رایج است چرا چون خون در رگ حرکت می کند اما آیا زخمی که روی پا نشسته است روی پا حرکت می کند
روی هم رفته حقیر جنس اشعار بانوی محترم و بزرگوار صداقتی نیا را می پسندم و از شاعران سپید موفق هستند
یا علی مدد

سلام بر بانوی شعر

بسیار زیبا...

لذت بردم

درود خواهر خوبم
دست مریزاد بانو

زیبا بود و سرشار از تصویر های بدیع. شعر های شما یک نوع احساس خاص دارد و این احساس مخاطب را درگیر خودش می سازد. شعر مدتها در ذهم مخاطب جاری می ماند. این شاید به خاطر زبان و تصویرهایی که به کمک بیان احساسات شما می آیند نیز باشد. موفق باشید

بیچاره آن مرد .......... بسیار زیبا بود فاطو خانم

ممنونم از جناب پورافشار و نقد سازنده ای که بر شعر این حقیر داشتند.
من در شهری جنوبی زندگی می کنم که برف دارد! ما زنان دنا نشین عاشق مردانی می شویم که در آخر هر ماجرایی مجبور به کتمانش هستیم...وقتی که مرد هایمان در دره ها جان می دهند و نام معشوقه هایشان را پنهان می کنند وقتی با لب هایی کبود به رنگ گل آویشن جنازه هایشان را مرور می کنیم ما پلنگ های تیر خورده...
حرف های مردم شبیه گلوله های برفی هی بزرگ و بزرگ تر می شوند و مردی که دوستم دارد به پای زخم هایم میدود در این یخبندان ابدی!

با سپاس از دوستان شاعرم؛فرهیختگان سایت پارسی زبانان: بهروز ذبیح الله،محمد یزدانی جندقی،مصطفي پوركريمي،نغمه مستشارنظامي،معصومه عرفانی ( عرفان )،سیاوش پورافشار،رضا اسماعیلی،عباس خوش عمل کاشانی،حمیدرضا اقبالدوست، هادی ارغوان،عبدالرحیم سعیدی راد،محمد وثوقی،ابراهیم حاج محمدی ،وحيده افضلي،سیدحکیم بینش،مجتبي اصغري فرزقي ،مریم روحانی ،میلاد سلطانی آزاد،ميرزاد،علی میرزائی،دکتر آرزو صفایی،حسین انصاری،سجاد حقيقت شناس،

غم انگیز بود و زنانه بانو
یلدات مبارک

بسیار زیبا و تاثیر گذار سروده اید /پاینده باشید

درود خواهرم
احسنت