"اون شب فقط کافی بود یه نسیم کوچولو آسمون دلمو که پر از ابرهای تیره و تار بود رو، پاک کنه و با خودش به نا کجا آباد ببره ...
آنقدر اشک بر بالین ریختم تا شاید از سنگینی ابرهای مه آلود تیره ی قلبم کاسته شه ...
اما اما افسوس که همان سنگینی نگاه آخر تو برای همیشه قلبم، جانم و آسمان دلم رو احاطه خواهد کرد...
چگونه خواهم توانست با غم نبودن نگاهت زندگی کنم؟؟؟
مگر من از تو چه خواستم؟؟؟
بعد از من چگونه دل پر آشوبت را تسکین می دهی؟؟؟
مرا چگونه خواهی برد از یاد؟؟؟
گناهم چه بود؟؟؟
من عاشق عطش" ع ش ق " تو بودم!
من با تپیدن قلب تو نفس می کشیدم!
من در چشمان زیبای تو رویایم را تعبیر می کردم!
من با نگاه کردن به تو آینده ام را می ساختم!
حال کجایی که ویرانه خانه ام را بنگری؟؟؟
میترسم پلک بگشایم
میترسم از آن دم که ببینم دیگران آینده شان را در رویای زیبای وجود من جستجو می کنند
مرا چگونه از این ترس می رهانی؟؟؟
کاش بودی و میدیدی که ذره ذره وجودم را برای تو باختم و خواهم باخت
تا تو پیروز میدان "ع ش ق" باشی ...
مرا از یاد خواهی برد ...
روزگاری نه چندان دور، همچو من با نفس خاطره ها بغض خواهی کرد و آن گاه دم به دم در پس آینه های زندگی به دنبال "ع ش ق" دیرینه ات خواهی شتافت
 اما
.
.
دیرگاهی است که در این میکده ی خاطره ها خبری از من نیست و من آنجا در پس آخرین آینه ی تنهایی مدفونم!!!!