سلام بر سيدهاي بزرگوار اصغر موسوي و ابوطالبي.بسيار بسيار ممنون از نقد صحيح و با محبتتون.در مورد نظر جناب موسوي بايد عرض شود كه به مطلب كاملا درستي اشاره داشته ايد و بيتتان قابل تامل است و سازنده است البته در اين بيت سعي شده است كه با يك لف و نشر نامرتب اين نكته اجرا شود و در مورد كند شدن وزن با يك ويرگول و جايگزيني "تو" بجاي"و" به گمانم مرتفع شده باشد و اشاره ي بجاي جنابعالي سبب شد كه به اين نكته توجه كنم.در مورد نقد خالصانه ي جناب ابوطالبي بايد عرض شود كه كه صحيح مي فرماييد و ايراد از طبع ضعيف بنده است كه نتوانسته ام منظور را صحيح القا كنم زيرا همانطور كه شما فرموده ايد مصرعهاي دوم بيشتر ابيات بر آورده كننده ي حاجت مصرع اول است و در اين بيت نيز از شخصي سخن به ميان آمده كه اسير شكنجه هاي سخت است و فقط يك خواب راحت مي تواند او را نجات دهد و"نعش" اگرچه اساسا به كالبد مرده مي گويند ولي مي توان به عنوان بدني بسيار خسته نيز از آن تعبير كرد.مثل شخصي كه از صبح تا شب كار طاقت فرسا انجام داده باشد و وقتي براي كسي تعريف مي كند مي گويد"از بس خسته شدم كه ديگر جنازه ام و يا نعشم به خانه رسيد" البته اينها را كه عرض كردم به نوعي ساختار ظاهري بود و صحبت از درونمايه و مباحث معنوي آن كه اشاراتي به احاديث و روايات دارد از حوصله اين بحث خارج است فقط در همين حد اكتفا مي شود كه در ادبيات عرفاني "خواب" معنايي خاص دارد كه هم شما و هم بنده و ديگران كه خوانده اند يا درك كرده اند از آن آگاهند و در اين فضا خواب عين بيداريست و بيداري عين خواب.باز هم صميمانه از اين دو بزرگ و تمامي كساني كه به بنده و ديگران كمك ميكنند در جهت ارتقا شعر سرشار از معرفت پارسي تشكر ميكنم و دست يكايك آنها را مي بوسم

سلام آقای نوراللهی بزرگوار
غزلی زیبا ودلنشین ازحضرتعالی خواندم واستفاده کردم

دوست عزیز
درتمام ابیات به غیرازبیت چهارم مخاطبت را با توصیفهای زیبا ودلنشین مانند :تو ماهتاب شبستان که شبیه تو چه کمند- تو نان موسم دريا ، تو آب وقت بيابان- تو آبشاري و بانگت زبان رود خروشان - تو مادري سر راهش گرفته كاسه و قرآن -که نشان از یگانه بودن،بی همتابودن ، وکسی که منشا برآورده شدن حاجتها ونیازهای شخص شاعرمی شود مورد خطاب قرارداده ای ولی نمیدانم چرا دراین بیت اورا تااین حد تنزل داده ای که به نعشی که آرام گوشه زندان افتاده وبه خواب ابدی آرام رفته است توصیفش کرده ای .به نظربنده این بیت را ازغزل حذف کنی درعین اینکه به استواری غزلت لطمه ای وارد نمی کند بلکه باعث کاملتروروانتر وفاخرتر آن نیز خواهدشد.دیگراینکه مصرعهای دوم تمام ابیات دارای وجه مثبت وامیدبخش هستند ونوید زندگی داده می شود به بیت پایانی غزل دقت بفرمایید:
نفس، نفس، نفس تو هواي سينهء فرياد

روانه كن نفست را كه تازه مي شوم از آن


ولی دراین مصرع -مصرع چهارم-صحبت از به پایان رسیدن قرداست وآرزوی داشتن خواب راحت ومرگ اندیشی را القاء می کند.