درود بیکران بر شما بزرگواران!

  وقت خوش و ایام به کام! 

  با چند سروده در خدمت تان هستم! ضمن این که یک شعر کوتاه هم از دختر نازنین من: "آلاله چنیدی" می خوانید:


  

  (1)
 
  قاصدک ها

  از زمین دل بریدند؛

  آسمان را -وطن- برگزیدند...


  (2)

  جامم لبالب می شود از سکر؛

  می خوانم از ژرفای دل مانند یک قمری:

  دارم خودم را روی دوشم می کشم عمری...


  (3)

  آرزوی من، شنیدن صدای تو

  روی برف ها قدم گذاشتن

  روی ردپای تو...


  (4)

  سالها از او جدا بودیم؛

  دیر دانستیم

  حلقه ی مفقوده -ما- بودیم...


  با افتخار عرض می کنم: دختر گل خودم: "آلاله جنیدی" هم در جرگه ی شاعران است. ایشان در حال حاضر کلاس سوم راهنایی ست. یکی از اشعارش را برایتان می نویسم. ضمن این که  در وبلاگ "آدم برفی" هم این شعر درج شده است:
 

  <sup>روی بند رخت

  یک لباس بچه گانه

  در آغوش پیراهنی مادرانه!</sup>

  و...    توی باغ ارغوان... :


 

  توی باغ ارغوان

  های و هوی و خنده بود

  صحبت از گل و پرنده بود

  زنجره نشسته بود

  روی شاخه ای که شاپرک به آن

  تاب بسته بود...

  روی نازکای تاب

  پیله ای چو پرنیان

  پاره ی تنی در آن میان...
 

  ***
 

  باد، بارها...

  "روح سبز باغ" را در او دمید!

  لحظه ی شکفتن ش رسید...

  پیله باز شد به ناز

  قاصدک به گوش غنچه گفت:

  مشتلق بده که شاپرک شکفت...

  غنچه جیغ کوچکی کشید

  چشم روشن ش پر از پرنده شد

  چیز دیگری ندید...

  ذرّه ذرّه ریخت

  از درون پیله ناگهان...

  کلّ رنگ های این جهان...
 

 *** 

  حال، شاپرک...

  به باغ ارغوان نگاه می کند

  عصر باغ را

                شبیه روشنایی

                              پگاه  می کند...


***********************************


سبز باشید و مانا!
یا علی!