با سلام و سپاس از جناب علیرضا قزوه و  تمامی دست اندرکاران محترم سایت وزین شاعران پارسی زبان، تا همین لحظه دو دل بودم که اولین پست ام را از کدام قالب شعری بیاغازم. سه گانی، زلال، مخمس، نیمایی ، غزل یا قصیده و ... اما  شاید به خاطر اینکه تا حالا هربار اینجا امده ام و جز غزل چیزی نخوانده ام، خواستم من هم یک غزل بنویسم هرچند بسیار کار دارد تا غزل شود.

سبز باشید!

خودستایی

خدا خودش به خدا خیـلی خود ستایی کرد          ترا چــــــــــو حضرتِ او خلقتِ نهایی کرد

و چشــــم مست ترا، شاعر  دو بیتی گوی          چو دید، در همـه عمرش غزلسرایی کرد

شگفت عشق و، محبت عجب شگـوفا شد          همـــــین که دل کمکی با تو آشنایی کرد

و من که، خیـــــره در اندام تو شدم ، آنگاه          دو سیب زیر یخن خـــــوب خودنمایی کرد

ترا به وسعت "آمـــــو" قـــــسم، بیا لیلی!          چقدر؟ تا به چه حـــد؟ زندگی جدایی کرد

ببین که دوری ات؛ آشفت ذهـــن شعر مرا          اگر چـه عاطـفه، احساس، همنوایی کرد

بیــا ز "سائس ِ" خود یک بغـــل دریغ مکن!

که طعمِ قــندِ لب ات سخت ام هوایی کرد

۸- ۸- ۱۳۸۹ / ۳۰- ۱۰- ۲۰۱۰

شهر مالمو؛ سوئد