چشمهایت امتداد خورشید است بر زمین خشکی که
نام دیگرش دل من است

این روزها دل به آسمان سپرده ام ...
به ابرهای همیشه مسافر و به  خورشیدی که
تو را به یادم می آورد
 

حالا دو قدم مانده به بهار من دلتنگ پاییزی شده ام که کوچ کرده است و
رفته است

اگر عاشق باشی می دانی که زمستان حتی آخرین روزهایش دل انگیز است
چون همسایه ی دیوار به دیوارِ پاییز است
ولی از بهار تا پاییز چقدر راه است

 و من غمگین می شوم وقتی چشم به فروردینی می دوزم که دستش از مهر
کوتاه است
 

راستش را بخواهی
این روزها من تنها دل خوش کرده ام به آسمان بهار که
ابرهای پا به ماهِ آبان را به خاطرم می آورد
 

اگر به دلم بود تمام سررسیدها را تنها با دو ماه پر می کردم یکی در میان
اردیبهشت و آبان

ولی افسوس که به دل من نیست

  فصل ها می آیند و می روند و
  دل مرا هم  با خاطرات سبز و زرد و سرخ و نارنجی شان می برند
به افق های دوری که در امتدادش
تصویر چشمهای توست که چون خورشید دلم را گرم می کند
 

حالا به آسمان بگو سازش را کوک کند و کمی همایون بخواند

با لهجه ی آبانِ پُر باران