چرا دردم نمی گیرد ؟
مرا حَد می زند قاضی شریح ِ ناکس دوران
و بر می دارد از پشت ِ دلم پیراهن ِایمان
و عریان می کند طفل غرورم را
کبابم می کند عصیان
چرا دردم نمی گیرد ؟
ذغال گُر گرفته، از لهیب ِ بی سرانجامی
به دستان ظریف باورم افتاد
و این داغ ِ زمستانی
به سردی در لباس صبح ِ نشئه آورم افتاد
چرا دردم نمی گیرد ؟
فرو افتاده آواری یخی بر زورق ِجانم
نفس یک در میان می آید و .. گاهی نمی آید
فضای ریه های سرد ِ عرفانم
یخبندانی از تبرید ِ تردید است
چرا دردم نمی گیرد ؟
نهال باورم را می خراشد کودک گستاخ بی دردی
با چاقوی تردیدش
و اشک از چشمه های کوه ایمانم سرازیر است
دلم ابری است ، باران ذره ...ذره... نوحه می خواند
چرا یکباره ... با شور فراوان دم نمی گیرد
چرا در / دَم / نمی گیرد ؟
چرا دردم نمی گیرد
خدایا باورم زخمی
ترک های دلم زخمی
و هم بال و پرم زخمی
در این دنیای زخم و زخمه و نشتر
چرا دردم نمی گیرد ؟
در این آزاد راهِ بی هدف ، برخورد کردم با دلی سنگی
خسارت دیده ام ، داور نمی آید ؟
دلم تیمار می خواهد
... و ایمانم
چرا باور نمی آید ؟

( رضا محمدصالحی)