اگر مقصود از «بز» در این سروده همین وروجک حیوان بازیگوش خودمان است چرا باید به جای «گله های بز» یا «رمه های بز» گفته شود «چشمه های بز»؟اگر وضع بدین منوال باشد بعید نیست فردا شاعری بیاید و تعبیر«گله های آب» را در اثری به جای «چشمه های آب» استعمال کند.به نظر کمین «چشمه های بز» تعبیر جالبی نیست که اگر باشد چرا شاعر به جای «کوههای انگور» نگوید «قوطی کنسروهای انگور» و به جای «دره های گلابی گس» نفرماید«بشکه های گلابی گس»؟! از قدیم فرموده اند آدم باید چیزی را بگوید که بگنجد.

با درود ، مشخصن صاحب اثر ، با عالم ادبیات و شعر روز بیگانه نیست و اینرا می توان از برخورد منطقی و آغوش گشوده ی متن اش به زبان محور دانست . مشخص است مولف زبان های مختلفی را تجربه کرده و حالا سعی در کشف زبان خود دارد . زبانی بی پیراییه ، مستقیم گوی ، به دور از استعارات و تشبیهات مرسوم در تلاش است تا با ارائه تصاویر امروزی ، احساسات و اندیشه های درونی و در اثر حاضر نوستالوژی خود را به مخاطب منتقل نماید . باید پرسید چه میزان مولف در این امر موفق بوده ؟
به نظر حقیر با اینکه مولف محترم از منظر فرم و لحن موفقیت هایی را داشته ولیکن متاسفانه در اثر حاضر ، به لحاظ محتوایی احساس فقیری به بنده ی نوعی دست می دهد . صد البته قصد نقد محتوایی اثر را ندارم و صرفا از منظر لزوم تناسب فرم و محتوا در شکل گیری ساختار مورد فوق را عرض نمودم . بهرسبب ، برای مولف آرزوی موفقیت بیش از پیش را دارا می باشم و حتم دارم آثار خوبی از این قلم خواهیم خواند .

با سلام بر شاعر محترم در ابتدا باید بگویم این شعر حال وهوای شعرهای حماسی خانم صداقتی نیا را دارد شعرهایی از نوع حیدر بابای شهریار که در مورد کوه های حیدر بابا گفته شده است . این مقایسه فقط از جهت زاویه ی دید وموضوع اثراست نه چیز دیگری.البته این شعر بیشتر طبیعت گراست تا حماسی. دراین شعر جناب طلعت من فکر میکنم اشاره ی مستقیم به مناطقی جغرافیایی از میهن عزیزمان دارد. مثل کوهستان های پر از انگور کوهی در دنا سی سخت ولرستان وهمچنین دره های گلابی.اما در مورد چشمه های بز من ارتباط محکمی بین چشمه های بز،کوه های انگور ودره های گلابی میبینم که همه موقعیت های جغرافیایی منطقه ای خاص را می رساند.هرچند برداشت های دوست عزیزم جناب ایزدی از چشمه ی بز نکات زیبایی بود که امیدوارم خودشان در ادامه بفرمایند.
بز یکی از قدیمی ترین نماد های شناخته شده بشری است واز انجا که اولین اجتماعات تمدنی در قسمت های جنوب غرب،بین النهرین ولرستان بوده اند این نماد ها در انجا رواج بیشتری داشته است.«از آثار بر جای مانده از سومریان تندیسی طلایی است از بز ودرخت که پایه ای برای نذورات مردم بوده است»(خلاصه تاریخ هنر/پرویز مرزبان).همچنین بز در اساطیر ایران باستان نماد آب وآبادانی بوده است وبه همین دلیل نقش این حیوان بر روی ظروف سفالینه ی شوش وسیلک وبرنز های لرستان دیده می شودشاید به همین خاطر باشد که مردم گاهی نام چشمه ها را چشمه ی بزگذاشته اند.اما چشمه های بز در کوهستان های لرستان واقع شده است که به اعتقاد مردم این چشمه ها که شکل ظاهری ان مانند پستان های بز است از قدیم مکانی مذهبی ونیایشگاه بوده که داستان جالبی دارد.از این که بگذریم شعر شاعر محترم شروعی خوب دارد ولی در اواسط اثر شعر از نظر محتوایی قدری دچار گسیختگی می شود.هرچند نوعی روایت در شعر به چشم می خورد ولی از انجا که می گوید:من وحید طلعت با همین کاپشن آمریکایی.. قدری شعر از مسیر خود خارج می شود وجنبه ای تقریبا شخصی به خود میگیرد و در:یاغی گری در خون ماست پیر مرد.. دوباره به همان قدرت وشاعرانگی سطرهای اولیه برمی گردد. هر چندمن سطرهای میانی شعر را نسبت به بقیه سطرها ضعیف تر میدانم ولی در کل با شعر موفقی روبرو هستیم.نگاه آرکائیک وباستان گرایانه ی شاعر به طبیعت وسپس مقایسه ی ان در پایان شعر با کافه ها..رستوران ها ومدیاها نوستالژی زیبایی ساخته است که برای مخاطبی که حتی در ان فضا زندگی نکرده است نوعی همذات پنداری به همراه دارد.برای شاعر پیروزی آرزو دارم.

سلام بردوست
دست مریزاد.

فوق العاده ست وحید طلعت...

شعر از سطر های تکان دهنده ای برخوردار بود
و از لایه های مختلفی تشکیل شده بود
همین امر به عمق کار شما افزوده بود
با شروع کار با اسم خودتون زیاد موافق نبودم
اگر اسم را بر میداشتید هم
(من راوی )در کل کار دیده میشد به نظرم کار بیشتر به زبان روایی نزدیک بود
و شما روایت گر خوبی بودید

با پایان بندیش بسیار موافق بودم
به نظر بنده سطر درخشان این کار

این قسمت بود


من وحید طلعت با همین کاپشن آمریکایی
و تک تیر اندازی که حالا با عطر توتون می‎فهمیدمش
انگشت بر ماشه
چشم دوخته به پرواز لک لک ها به آنسوی مرز،

قلمتان مانا
شاعر بمانید

بسيار زيبا وشاعرانه...

خیلی دلچسب بود وحید
دستت مریزاد