دوست دارم مثل غروب اینجا
که وقتی نیستی همه جا غروبه
شبیه گرمای عجیبی که رو
ساحل غم گرفته­ی جنوبه
دوست دارم آره حقیقت اینه
رفتن تو بغض گلوگیرمه
همیشه یا تو خیلی دیرت شده
یا تف بهش، من همیشه دیرمه
دوست دارم، دردمو کی می فهمی؟
عزیز من خونه رو سر بریدن
می ترسم از آلبوم خاطراتم
خاطره هامو سربه­سر بریدن
تموم دردای یه عمر سینه­م
حالا شده درد نفس کشیدن
درد یه جاده که تموم مرداش
جا زدن و پاشونو پس کشیدن
درد یه ایلم که پر از سواله
مثل چرا کوچه گداشو گم کرد
شاپری قصه­ی مردم چرا
قاعده ی دلبریاشو گم کرد
گرگ اگه کم شده، شغالا چرا؟
برگیامونو چی جون به سر کرد؟
قافله بی­بلدچی مونده اما
کی دزدای گردنه رو خبر کرد؟
کجای این خرابه­ها بد شدیم؟
تو کوره­ی کدوم پدیده سوختیم
غرورمونو واسی چی شکستیم؟
تفنگمونو واسه کی فروختیم؟
دوست دارم ولی بهم سخ نگیر
عزیز من مردتو خسه کردن
درختا رو یکی یکی بریدن
هیزماشونو دسه دسه کردن
دوست دارم یه حرف تکراریه
همین یه حرف ساده مونده واسم
اسبمو کشتن دس و پامو بستن
ولی هنوز یه جاده مونده واسم.